Zespół Szkół
z Oddziałami Integracyjnymi nr 41

Łatwowierność i naiwność dziecka są często przyczynami kłopotów. Dlatego też niezbędne jest wyrobienie w dziecku odruchu nieufności wobec osób nieznajomych. Bezwzględnie zakazujcie dzieciom:

• przyjmowania od obcych jakichkolwiek prezentów i słodyczy,
• oddalania się z obcymi,
• wsiadania do pojazdów kierowanych przez obcych.

     Uczcie swoje dzieci, aby  podczas Waszej nieobecności:

• w domu nie otwierały drzwi obcym, nawet znajomym i innym dzieciom,
• zabrońcie im otwierania drzwi domofonem, jeżeli osobą zgłaszającą się jest ktoś obcy!
• zakazujcie Waszym pociechom opowiadania o wyposażeniu mieszkania, sprzęcie technicznym itp.

Nie ujawniajcie dzieciom miejsc przechowywania w domu przedmiotów wartościowych, nie rozmawiajcie przy nich o swoich zarobkach, planowanych inwestycjach itp.! 
Uczyńcie wszystko, aby zabawy dzieci były zawsze bezpieczne, uczcie dzieci rozwagi, ale i sami bądźcie przewidujący! 
Starannie wybierajcie drogę, którą dziecko będzie podążało do szkoły, uczcie je bezpiecznego poruszania się po drogach!
Starajcie się docierać do wszystkich publikacji na temat dzieci, ich wychowania i bezpieczeństwa! 
 

Poczucie własnej wartości

   1. Jeśli dzieci są ciągle krytykowane, uczą się potępiać.

   2. Jeśli dzieci żyją ciągle we wrogości, uczą się walczyć.

   3. Jeśli dzieci żyją w strachu, uczą się być pełne obaw.

   4. Jeśli dzieci żyją we wstydzie, uczą się odczuwać winę.

   5. Jeśli dzieci żyją w tolerancji, uczą się być cierpliwe.

   6. Jeśli dzieci są chwalone, uczą się pewności siebie.

   7. Jeśli dzieci są nagradzane, uczą się doceniać.

   8. Jeśli dzieci są doceniane, uczą się kochać siebie.

   9. Jeśli dzieci są akceptowane, uczą się znajdować miłość w świecie.

Zdzisław Hofman Polskie Stowarzyszenie Pedagogów i Animatorów KLANZA

ABC współpracy z rodzicami

AGRESJA WŚRÓD DZIECI I MŁODZIEŻY I SPOSOBY JEJ ZAPOBIEGANIA

          Życie codzienne dostarcza nam wielu przykładów świadczących o przejawie agresji wśród ludzi. W telewizji, czasopismach znajdujemy dużo informacji o rozbojach,  włamaniach, kradzieżach itp. Specjaliści biją na alarm, podając fakty o wzroście agresji wśród najmłodszego pokolenia. Już małe dzieci na wiele sytuacji trudnych reagują agresywnie: krzykiem, biciem, płaczem. Agresja pojawia się w sposób gwałtowny i bezpośredni, często występuje z niechęcią do nauki. Coraz częściej dorośli, rodzice, nauczyciele, mimo usilnych zabiegów, nie potrafią poradzić sobie ze wzrastającą agresją. Co jest przyczyną takich zachowań? 

Świat, w którym żyjemy, bardzo często stawia nas w sytuacji, w której czujemy się niepewnie, jesteśmy rozczarowani. Nie zawsze możemy zaspokoić potrzeby swoje i najbliższych. Rodzice starają się stworzyć dzieciom jak najlepsze warunki,  w których bez stresowo mogłyby przeżyć beztroskie dzieciństwo. Chronią  więc swoje pociechy przed wszystkimi złymi doświadczeniami, zaspokajają potrzeby, ale też i zachcianki. Nie chcą, by ich dziecko było gorsze od innych. Taka postawa rodziców może przynieść skutki odwrotne od zamierzonych. Jeśli wychowanie ograniczy się tylko do zaspokojenia potrzeb materialnych, to między dzieckiem i rodzicami nie rozwija się więź i porozumienie.

 Chociaż dziecku niczego nie brakuje, rolę wychowawcy przejmuje telewizor lub komputer.

 Inną przyczyną agresji wśród dzieci jest bieda. Złe warunki materialne rodziny, uniemożliwiające zaspokojenie potrzeb i pragnień dziecka, powodują reakcje obronną w postaci agresji, najczęściej w stosunku do młodszych kolegów. W dalszej kolejności na podstawy dzieci oddziałują środki masowego przekazu, pokazujące okrucieństwo i przemoc. Niektórzy rodzice mniej lub świadomie aprobują agresywne zachowania dzieci, traktując je jako formę samoobrony przed wrogim otoczeniem. 

Przyczyną agresywnego zachowania może być również szkoła, a w szczególności niepowodzenia w nauce. Współczesna szkoła wymaga od dzieci dużej wiedzy, umiejętności radzenia sobie w sytuacjach trudnych, ciągłego poszukiwania nowych rozwiązań. Dziecko o mniejszej odporności emocjonalnej zaczyna się w tym wszystkim gubić. Nauczyciel, często pracujący w licznej klasie, nie ma możliwości poznania problemów ucznia i udzielenia mu pomocy. Agresja jest komunikatem ze strony dziecka w kierunku dorosłego. W ten sposób dziecko informuje nas, że ma problemy z którymi sobie nie radzi.

Jak zatem pomóc takiemu dziecku? W takich sytuacjach warto się przyjrzeć własnym relacjom z dziećmi:

          o Ile czasu poświęcam dziecku?

          o Czy słyszę co mówi do mnie?

          o Czy nie jest tak, że mój czas dla dziecka to moja praca

          o Jak często bawię się z moim dzieckiem?

          o Jak często czytam mu książki na dobranoc?

          o W jaki sposób zwracam się do mojego dziecka, jakich słów używam?

          o Czy są to słowa, które ranią: ty głupku, odejdź, zamknij się, przestań, nie mam czasu itp.

          o Czy są to słowa które pomagają: cieszę się że jesteś, kocham cię, rozumiem cię, słucham cię, jestem z tobą, dziękuję, proszę, przepraszam... 

Wielu się zapyta, czy ma to jakieś znaczenie? Ma i to ogromne, gdyż słowa wciąż powtarzane determinują całe dorosłe życie człowieka. Nie zapominajmy,  że dziecko wierzy we wszystko, co mówią mu rodzice lub inne ważne dla niego osoby. Dzieci którym poświęca się zbyt mało czasu, są zwykle mało tolerancyjne, niewrażliwe na krzywdę ludzką, bywają bezwzględne w egzekwowaniu tego, co ich zdaniem im się należy. Dziecko wychowywane w miłości i poczuciu bezpieczeństwa da sobie radę w różnych warunkach, będzie też umiało kontaktować się z innymi ludźmi.

Ważną sprawą jest, aby dziecko nauczyło się akceptować samo siebie, aby znalazło w sobie wartości, na których może się oprzeć. Jeśli dziecko jest niepewne, niedowartościowane, wymusza zwrócenie na siebie uwagi, często poprzez agresywne zachowanie.

Ktoś słabszy zawsze znajdzie się w pobliżu, ktoś - komu można dokuczyć, zabrać własność, kogo można pobić, popchnąć, po to, by przypodobać się kolegom.

 Można temu w zdecydowany sposób zapobiec, budując pozytywny obraz własnego dziecka poprzez:

          o mówienie mu, jak bardzo jest dla nas ważne,

          o wysłuchiwanie tego, co ma nam do powiedzenia,

          o przez dawanie mu wsparcia,

          o wspólne przeżywanie, jego radości i niepowodzeń, 

Postawa: jestem przy tobie, słucham cię- daje poczucie bezpieczeństwa, ważności, motywuje, by stawać się lepszym, rozwija otwartość, uczy optymizmu i wiary we własne siły. W efekcie wyrasta człowiek radosny, szanujący siebie i innych, otwarty na życie. Poczucie własnej wartości powinno dziecko wynieść z rodzinnego domu. Dzieci są jak skarbonki, co się do nich włoży, to samo się wyjmie. 

Nie zapominajmy, że słowa ranią równie mocno jak pięść. Jednak różnica polega na tym, że siniaki znikają, a urazy psychiczne nie! Dlatego zatrzymajmy się i posłuchajmy, co mówimy naszym dzieciom. Przede wszystkim jednak sami bądźmy modelem nie agresywnego zachowania. 

Autor: mgr Beata Pawlak