Patron szkoły
Patron szkoły
Władysław Stanisław Reymont, właśc. Stanisław Władysław Rejment
(ur. 7 maja 1867 w Kobielach Wielkich, zm. 5 grudnia 1925 w Warszawie) –polski pisarz, prozaik i nowelista, jeden z głównych przedstawicieli realizmu z elementami naturalizmu w prozie Młodej Polski. Niewielką część jego spuścizny stanowią wiersze. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za czterotomową „epopeję chłopską” Chłopi. Jeden z najwybitniejszych i najważniejszych pisarzy w dziejach literatury polskiej.
Życiorys
Reymont urodził się w rodzinie organisty. Jego ojciec, Józef Rejment, człowiek oczytany, miał wykształcenie muzyczne i w tuszyńskiej parafii pełnił obowiązki organisty, a także prowadził księgi stanu cywilnego i korespondencję proboszcza z władzami rosyjskimi. Matka, Antonina z Kupczyńskich, miała talent do opowiadania. Wywodziła się ze zubożałej szlachty krakowskiej.
Rodzice chcieli, aby został organistą. Odmówił uczęszczania do szkół, często zmieniał zawody, miejsca zamieszkania, dużo podróżował po Polsce i Europie. Ukończył Warszawską Szkołę Niedzielno-Rzemieślniczą. W latach 1880–1884 uczył się zawodu krawieckiego w Warszawie, po czym został czeladnikiem. W okresie 1884–1888 był aktorem w wędrownych grupach teatralnych, następnie w latach 1888–1893 dzięki protekcji ojca znalazł zatrudnienie jako niskiej rangi funkcjonariusz Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, pracując m.in. w Rogowie i Lipcach. W 1890 zmarła matka pisarza. Z twórczości literackiej utrzymywał się od 1894, kiedy przeniósł się do Warszawy, jednak swoje pierwsze wiersze pisał już w 1882.
15 lipca 1902 w Krakowie ożenił się z Aurelią Szabłowską z domu Schatzschnejder, ślub odbył się w kościele Karmelitów na Piasku. W tym samym roku umarł jego brat Franciszek.
Władysław Reymont był świadkiem wydarzeń rewolucji 1905 roku. Swoje obserwacje ze strajku powszechnego i demonstracji w Warszawie, po ogłoszeniu manifestu konstytucyjnego przez cara Mikołaja II, opisał m.in. w tekście Kartki z notatnika w nr 45 Tygodnika Ilustrowanego. Zbiór jego wspomnień z okresu, nazwanych Z konstytucyjnych dni. Notatki, przedrukowano następnie w 1956 r. w III tomie Dzieł wybranych, pt. Nowele
13 listopada 1924 Reymont otrzymał Nagrodę Nobla, ale nie zdążył jej odebrać z uwagi na zły stan zdrowia.
Zmarł 5 grudnia 1925 w swoim mieszkaniu przy Górnośląskiej 16 w Warszawie. 6 grudnia jego ciało uroczyście przeniesiono z ul. Górnośląskiej do katedry św. Jana, gdzie trumna została wystawiona na widok publiczny. 9 grudnia został pochowany w alei zasłużonych na cmentarzu Stare Powązki, a jego serce wmurowano w filarze kościoła św. Krzyża.
Twórczość Reymonta:
- Chłopi (powieść powstawała w latach 1901-1908)
- Ziemia obiecana (1899)
- Pielgrzymka do Jasnej Góry (1895)
- Komediantka (1896)
- Fermenty (1897)
- Marzyciel (1910) – szkic powieściowy
- Wampir (1911) – powieść grozy
- Rok 1794 (1913–1918)
- Z ziemi chełmskiej. Wrażenia i notatki (1916), opowiadanie
- Legenda (1924), opowiadanie.
- Śmierć (1923), nowela
- Bunt to ostatnia powieść, publikowana w 1922 na łamach „Tygodnika Ilustrowanego”, a w 1924 wydana w postaci książki.
Ordery i odznaczenia:
- Order Orła Białego (pośmiertnie, 11 listopada 2018)
- Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (27 grudnia 1924)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (29 grudnia 1921)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (13 lipca 1921)
- Komandor Orderu Legii Honorowej (25 czerwca 1925)